Pierwszy Mad Max okazał się wielkim hitem i zaledwie po 2 latach do kin wszedł sequel. Mad Max 2: Wojownik szok jest najlepiej kojarzoną częścią z serii i najlepiej ocenianą. Pisałem wcześniej, że poprzednia część posiadała specyficzny, surowy klimat, dobre pościgi, przekonującego protagonistę, niezłe kostiumy, ale za to umowne plenery. Tutaj wszystkie wady z poprzedniej części zniknęły, a zalety zostały pomnożone do potęgi. Drugi Mad Max wygląda świetnie- plenery tym razem faktycznie przypominają stołeczne pustkowia, kostiumy i charakteryzacja są dużo bardziej pomysłowe i groteskowe (w dobrym znaczeniu). Postacie drugoplanowe dużo ciekawsze i bardziej zróżnicowane od tych z jedynki. Protagonista przeszedł małą przemianę- z twardego gliniarza stał się samotnym wędrowcem przemierzającego pustkowia. Jest to typ przypominający Bezimiennego z westernów Leone- samotny, tajemniczy mężczyzna, który wkracza na teren opanowany przez gang i zaprowadza porządek. Nie jest samozwańczy szeryf na białym koniu- to po prostu doświadczony przez los twardziel, który jedynie dba o siebie, a pomaga innym tylko dla własnej korzyści. To czyni Max postać ciekawszą i bardziej przekonującą. Mad Max 2 obrał też nieco inny kierunek- jest mniej realistycznie, a bardziej komiksowo. Pojawiły się też pewne elementy humorystyczne, ale są odpowiednio umiarkowane i nie psują atmosfery. Na szczęście film nadal jest mroczny i jeszcze brutalniejszy. Sceny akcją prezentują się rewelacyjnie- zrealizowane z większym rozmachem, dynamiczne, świetnie zmontowane, pełne kraks i wybuchów.

Mad Max 2: Wojownik Szos to jeden z nielicznych sequeli przebijających pierwszą część. Wszystkiego jest więcej i w lepszej jakości. Polecam każdemu fanowi kina postapokaliptycznego, nawet tym którzy nie byli przekonani do pierwszej części. Dla niektórych może być trochę za bardzo groteskowo, ale to nadaje filmowi bardziej nietypowy urok.