Bette Davis jest moją ulubioną aktorką, ale w tym filmie mnie nie zachwyciła. Powiem więcej - zagrała przeciętnie i uważam, że niesłusznie dostała tego Saturna. W ogóle miałam wrażenie, iż postać ciotki jest zbędna w tym filmie i dodana jakby na siłę, specjalnie dla Bette.
Aktorstwo leży i kwiczy, szczególnie tragiczna jest ta kobieta z zezem, a największy 'popis' jej kunsztu aktorskiego możemy zobaczyć w scenie, gdy [spoiler] próbuje się wydostać z domu, by ratować tonącego syna.
Scena finałowa także nie jest niczym szczególnym, wręcz śmieszy przesadnie dramatyczna muzyka, która na zmianę milknie i rozbrzmiewa w zależności od tego, na twarzy którego z małżonków skupia się kamera.
Ale... (sama nie wierzę, że tak jest) podobał mi się ten film. Mimo tego aktorstwa, fabuły, częściowej kiczowatości ma coś w sobie.
Również 6/10.

Mnie się film podobał, jako całość. Posiadał niezły klimat, pan szofer od karawanu wystraszył mnie bardzo porządnie (ten uśmiech, brrrr), sam pomysł domu-wampira, żerujacego na śmierci lokatorów też przypadł mi do gustu. Jeśli chodzi o aktorstwo, punkty zdobywają pan szofer (choć dużo do grania nie miał, ale być strasznym też trzeba umić), Ollie Reed, którego lubię oglądać zawsze i wszędzie (oraz sceny w których dostawał ataku paniki. Mocne!), oraz młodzian, grający jego syna. No i Bette, chociaż zgadzam się z przedpiścą, postać cioteczki została najwyraźniej wtryniona w scenariusz na siłę. Punkty ujemne zebrała pani grająca żonę Olliego, za ekspresję w pełni godną sklepowego manekina. Osobne ukłony składam panu reżyserowi, za to, że lubił zdejmować z Olliego koszulę i uczynił to w ładnych paru ujęciach, co cieszyło moje oko niezmiernie ;)

Chyba ciężko tu mówić o plagiacie, oba filmy miały premierę latem 1976 roku. Więc twórcy "Spalonych ofiar" raczej nie widzieli "Omenu" robiąc swój film.